Een groot bedrijf huurde een aantal kannibalen in, omdat er geen ander personeel beschikbaar was.
"Jullie maken nu deel uit van het team", zei de personeelsmanager.
"We behandelen jullie als ieder ander, je kunt gewoon naar de kantine voor de lunch, maar wil je alsjeblieft niemand van het overige personeel opeten?!"
De kannibalen beloofden dat ze dat niet zouden doen.

Na een paar weken zei de directeur tegen de kannibalen:
"Jullie werken erg hard en ik ben tevreden over jullie. Maar, één van onze secretaresses is verdwenen. Weet iemand van jullie wat er met haar is gebeurd?"
Niemand wist er iets van.

Toen de directeur weg was, zei de oudste van de kannibalen boos tegen zijn collega's:
"Voor de draad ermee, welke idioot heeft die secretaresse opgegeten?"
Iemand stak aarzelend zijn hand op.
"Stommeling," riep de oudste.
"Wekenlang hebben we managers opgegeten zonder dat iemand het merkte. Maar waarom moest jij nou zo nodig een belangrijk iemand opeten...?"

Er komt een man in de bar en zegt:
"Doe me maar een rondje van ikke."
"Nee, dat is fout", zegt de barkeeper, "doe me maar een rondje van MIJ."
"Oh, dat is ook goed", zegt de man.

Een man is op reis door de jungle als hij bij een rivier komt. Hij vraagt aan een inboorling:
"Ik wil graag wat zwemmen, maar er zitten hier toch geen krokodillen?"
De inboorling stelt hem gerust:
"Nee, er zwemmen echt geen krokodillen."
De man duikt in het water, komt boven, en vraagt toch nog:
"Waarom zijn hier eigenlijk geen krokodillen?"
"Die waren er wel," zegt de inboorling, "maar ze zijn laatst allemaal opgegeten door de piranha's."

Het meest vervelende aan het leven is de manier waarop het eindigt; aan het eind ga je dood. Daarom zou het leven eigenlijk andersom moeten zijn. Ongeveer zo..........
- Eerst ga je dood. Ach dan heb je dat alvast achter de rug.
- Dan breng je een aantal jaren door in het bejaardentehuis. Beetje bingoën en kaarten. Je gaat steeds beter zien en horen en krijgt een mooie bos haren! Zelfs je echtgenoot gaat er een beetje fatsoenlijk uitzien, wat weer gevolgen heeft met betrekking tot andere seksuele gevoelens waarvan je niet wist dat ze er waren... Er wordt goed voor je gezorgd totdat je er op je 65e uit wordt gegooid omdat je te jong bent.
- Vervolgens krijg je van de baas een gouden horloge en ga je werken. Je begint rustig aan met veel vrije dagen en naarmate je er langer werkt word je alleen maar minder gestresst. Je seksuele gevoelens spelen nog meer op, nu het lichaam van je levenspartner steeds goddelijkere vormen begint aan te nemen...
- Na een jaartje of 40 te hebben gewerkt ben je jong genoeg om je pensioen te gaan vieren. Aan school hoef je nog niet te denken. Je gaat elk weekend feesten, probeert alcohol en drugs uit, want over 25 jaar is het toch afgelopen. Je neemt lekkere vakanties naar Spanje en gaat iedere winter (après)skiën, want je hebt 40 jaar een goede baan gehad en dus geld zat.
- Nu ben je klaar om je studententijd in te gaan. Je gaat je verder bekend maken met de alcoholische drankjes en XTC-tjes. Leren en huiswerk maken? Joh, dat is niet nodig. Je hoeft toch niet meer te gaan werken.
- Op je 12e ga je naar de basisschool. Je hebt geen enkele verantwoordelijkheid en je kan zoveel spelen als je wilt.
- Dan wordt je baby en na een paar jaar kruip je lekker een vrouw in. Je brengt je laatste negen maanden zwevend door.
- Dan nadert je einde en je eindigt als een spetterend orgasme!

Er komt een man in de bar en zegt:
"Doe me maar een rondje van ikke."
"Nee, dat is fout", zegt de barkeeper, "doe me maar een rondje van MIJ."
"Oh, dat is ook goed", zegt de man.

Er komt een man bij de bioscoop en vraagt aan de mevrouw 1 kaartje voor de film.
"Dat word dan 7,50", zegt de mevrouw.
De man betaalt, neemt het kaartje aan en gaat naar de filmzaal.
Even later loopt de man terug naar de vrouw en vraagt nog een kaartje. De vrouw begrijpt het niet maar vraagt er niet naar. De man loopt weer naar de bioscoopzaal. Even later loopt de man weer terug naar de vrouw en vraagt weer een kaartje. Dit doet de man nog 6 keer.
"Waarom ga je niet naar de film meneer?" Vraagt de mevrouw.
"Bij de ingang van de bioscoopzaal scheurt iemand heel de tijd mijn kaartje kapot", antwoordt de man treurig.

"Goedemiddag, politiecentrale Oostgelre", zegt de politiecentrale.
"Goedemiddag met Gert Vissers, ik wil een brand melden! Ziet u ik heb laatst een nieuwe spijkerbroek en een jas gekocht bij "Mega Mode" En een kwartiertje geleden sprong het spontaan in brand! Ik heb het snel uitgedaan maar de brand sloeg snel over en nou staat mijn huis in lichtte laaien. Mijn huis staat in Noordwalstraat 49 vlak bij de groesrivier! Kom alstublieft zo snel mogelijk!" zegt de man onrustig.
"Alles is genoteerd meneer, brandweer en ambulance en politie zijn onderweg! maar meneer...wat voor type jas en broek heeft u gekocht als ik vragen mag?" vroeg de man van de centrale verbaasd.
"Een lolbroek en een grapjas!" antwoordde de man lachend.

Het was niet zo'n goede dag geweest. Niet-meewerkend verkeer, problemen met de computer, onbekwame collega's en een zere rug stopten mijn hoofd al vol met woede. Wat echter belangrijker is in dit verhaal, is dat er toen ongeveer 48 uur voorbij waren gegaan sinds mijn laatste grote boodschap. Ik was mijn dag begonnen met een kom cornflakes, daarna zes koppen koffie op het werk en vervolgens een met bonen beladen lunch bij Taco Bell.

Terwijl ik vanuit werk terugkeerde naar huis, lieten mijn ingewanden, met een subtiel gerommel en het af en toe loslaten van een kleine scheet, me weten dat 'Grote Dingen' snel zouden gaan gebeuren. Helaas moest ik eerst nog naar het winkelcentrum om een bestelling af te halen voor mijn verloofde. Na dit gedaan te hebben slenterde ik het winkelcentrum weer uit, en terwijl ik langs de winkels terug naar mijn auto liep, zag ik een groot reclamebord dat verkondigde: "Alles moet weg!" Dit was een profetie, want mijn dikke darm deelde mij met een plotselinge hevige kramp en een nat, piepende scheet mee dat alles inderdaad weg moest. Ik haastte me naar de badkamers van het winkelcentrum. Ik onderzocht vluchtig de WC-hokjes, welke ik voor uw gemak heb genummerd van 1 tot en met 4:

1. Bezet.
2. Schoon, maar het 'Badkamer Gebod' verbiedt het gebruik ervan, omdat het hokje ernaast bezet is.
3. Poep op de WC-bril.
4. Poep en WC-papier in de pot, plus spetters met niet-identificeerbaar vloeistof op de WC-bril.

Het leek me duidelijk, ik moest wel in hokje 2. Ik sjokte erheen, ging naar binnen, liet mijn broek zakken en ging zitten. Normaal gesproken ben ik een vrij schaamteloze schijter. Ik was niet bepaald tevreden over het feit dat ik naast een bezet hokje zat, maar 'Grote Dingen' waren onderweg.

Ik was me precies aan het klaarmaken om te gaan drukken toen plotseling de zoete klanken van Beethoven vanuit het hokje naast me te horen waren, gevolgd door gemopper en vervolgens het geluid van een stem die de mobiele telefoon beantwoordde . Zoals gebruikelijk bij een GSM-gesprek was het geluid van de stem precies 8 dB te hard. Uit schaamte sloot mijn sluitspier dicht. Het zinloze gesprek ging door en door. De heer Schijter was aan het klagen tegen mevrouw Schijter over de kutdag die hij had. Ik zat daar met krampen en ellendigheid, ik zat daar wachten tot hij klaar was. Toen het telefoongesprek door en door ging, werd ik bozer en bozer. Ik had ook een kutdag, maar ik was te beleefd om dat zo in het openbaar te roepen. Mijn darmen lieten me met onzekere termen weten dat, als ik niet snel zou gaan schijten, mijn dag dan alleen kutter zou gaan worden.

Eindelijk bereikte mijn woede het punt dat mijn schaamte overwon. Het kon me niets meer schelen. Ik greep de toiletpapier-houder met een hand, klemde mijn andere hand tegen de zijkant van het hokje, en perste met al mijn macht. Ik werd beloond met een scheet van kolossale omvang - een kruising tussen het geluid van iemand die een drijfnat laken doormidden scheurt en het geluid van triplex dat uit de vloer getrokken wordt. Het geluid ging geleidelijk over in een low-RPM toon, niet veel verschillend van iemand die een Harley opstart. Ik was er in geslaagd precies de juiste frequentie te bereiken die het hokje deed trillen.

Zodra mijn billen stopten met wapperen, werden 3 dingen duidelijk:

1. Het telefoongesprek in het hokje naast me was opgehouden
2. Het rommelen van mijn dikke darm betekende dat er meer aan zat te komen
3. De badkamer was nu overmeesterd door een verschrikkelijke, griezelige stank.

Het was alsof er een poort naar de hel was geopend. De stinkende walm vond al snel zijn weg naar het hokje naast me en begon mijn poep-maat te verstikken. Deze eerste 'aankondigingsscheet' had zijn telefoongesprek in het midden van zijn zin afgebroken.

"Oh mijn God," hoorde ik hem roepen, na wat onderdrukte stikgeluiden. "Nee, schat, dat was ik niet (hoest, kokhals), hoorde je dat??"

Nu was er geen houden meer aan. Ik perste voor alles wat ik waard was. Ik zou kunnen zweren dat de daaropvolgende kakofonie van plonzen, spuiten, scheurgeluiden, ontploffingen en rukwinden mij lichtelijk van de pot af liftten. De hoeveelheid rotzooi in me was ongelooflijk. Het werd met enorme kracht tegen de pot gespoten. Later, bij controle van de schade, zou ik zien dat de vloeibare schijt erin was geslaagd om uit de pot te spetteren en over de vloer zou druipen. Maar alles wat ik voor nu kon doen was hangen voor de rit.

Naast me hoorde ik de man rommelen met de toiletpapier-houder terwijl hij wanhopig probeerde om zijn taak te voltooien. In zijn gesprek waren kleine stukjes over mijn pas losgelaten symfonie te horen: "Ik moet gaan ... verschrikkelijk ... kotsen ... in mijn mond ... red...het niet ... vertel de kinderen ... dat ik van ze hou... oh God ..." gevolgd door meer geluiden van onderdrukt kokhalzen.

Ach, het is blijkbaar moeilijk om je telefoon vast te houden en je billen af te vegen op hetzelfde moment. Net toen de hoge druk van mijn aanslag aan het wegtrekken was, hoorde ik een plons in het hokje naast me, gevolgd door een reeks van scheldwoorden en vervloekingen. Mijn poepmaat had zijn telefoon in het toilet laten vallen.

Er was een pauze in mijn productie, en in het toilet werd het doodstil. Ik kon me voorstellen hoe hij daar stond, zonder te weten wat te moeten doen. Een laatste anale aankondiging kwam aantrompetteren, kleine stukjes plopten luidruchtig in het water. Dat moet het laatste zijn geweest.
Ik hoorde in het hokje naast me doorspoelen, gerommel met het slot en vervolgens de deur die open zwaaide. Ik hoorde hem de badkamer uitrennen en de deur achter zich dichtslaan.

Na een aanzienlijke hoeveelheid geworstel met wc-papier, stond ik op en analyseerde de schade. Ik voelde medelijden met de conciërge die verplicht zou zijn om dit onder handen te nemen, maar ik wist dat doorspoelen geen optie was. Geen toilet op de wereld zou die godvergeten puinhoop aankunnen. Doorspoelen zou leiden tot een overstroming van smerigheid.

Toen ik vertrok, liep ik nog even het hokje naast me in. Er lag niets in de pot. Had hij zijn telefoon doorgespoeld, of had hij hem uit de pot gehaald en de badkamer verlaten met vieze ongewassen handen? De wereld zal het nooit weten.

Ik verliet de badkamer, voor een kort moment trots en schaamteloos, ik keek rond of er niemand naar me keek. Maar ik zag niemand. Ik vermoed dat op een of andere bovennatuurlijke manier de schuld is overgedragen aan mijn anonieme poepmaat. Ik denk dat het nog een lange tijd zal duren totdat hij weer gaat poepen in het openbaar - en ik betwijfel of hij ooit weer zijn mobiele telefoon in het toilet zal beantwoorden. En dit, mijn vrienden, is de reden waarom je nooit moet telefoneren op het openbare toilet.

We hadden ons klaargemaakt om te vertrekken naar het oudejaarsfeest. We lieten het nachtlichtje branden, zetten het antwoordapparaat aan, hingen een handdoek over het kooitje van de parkiet en de kat werd buiten gelaten. We belden een taxi en als deze er aan kwam gingen we naar buiten.

Van zodra we buiten kwamen schoot de kat terug naar binnen. We wilden haar niet binnen sluiten daar ze het op de parkiet gemunt had. Mijn vrouw ging al in de taxi zitten terwijl ik achter de kat aan moest. De kat rende de trap op en ik zette de achtervolging in. Mijn vrouw die in de taxi zat te wachten, wilde niet dat de bestuurder wist dat het huis verlaten zou zijn vannacht. Dus vertelde ze de chauffeur:
"Hij is nog even naar boven om mijn moeder een goede nacht te wensen."

Enkele minuten later zat ik in de taxi:
"Sorry dat het zo lang duurde", zei ik, "maar die stomme trut had zich weggestopt onder het bed. Ik heb haar met een kapstok moeten porren om haar er onder uit te krijgen. Dan wilde ze weglopen maar ik heb haar bij haar nekvel gegrepen. Dan heb ik haar in een deken moeten draaien om te voorkomen dat ze me zou krabben! Maar 't is gelukt, ik heb haar met haar dik lijf beneden gekregen en ik heb haar in de tuin gezwierd! Hopelijk kakt ze vannacht weer niet op mijn groenten!"

Er viel een diepe stilte in de taxi...

Een stel stoer uitziende motorrijders was aan het toeren toen ze een meisje zagen dat op het punt stond van een brug af te springen. De motorrijders stopten en de leider, een grote bebaarde man, stapte van zijn motor en vroeg aan het meisje:
"Wat ben je aan het doen?"
"Ik ga zelfmoord plegen", antwoordde ze.

Omdat hij niet overgevoelig wou overkomen en de gelegenheid niet wilde missen, vroeg hij:
"Wel, waarom geef je me geen kus voordat je springt?"
En ze doet het. Het was een lange, intensieve kus.

Nadat ze waren uitgezoend zei de motorrijder:
"Wow, dat was de beste kus die ik ooit gehad heb. Je gooit een waarlijk talent weg. Je zou beroemd kunnen zijn. Waarom ga je in godsnaam zelfmoord plegen?"
"Mijn ouders willen niet dat ik me als een meisje kleed."