Een vrouw loopt het kantoor van de maatschappelijk werker binnen, gevolgd door vijftien kinderen.
"WAUW!" roept de maatschappelijk werker: “Zijn ze ALLEMAAL van jou?”
‘Ja, ze zijn allemaal van mij,’ zucht de zenuwachtige moeder, nadat ze die vraag al duizend keer eerder heeft gehoord.
Ze zegt: ‘Ga zitten, Terry.’ Alle kinderen haasten zich om een zitplaats te vinden.
“Nou”, zegt de maatschappelijk werker, “dan moet je hier zijn om je aan te melden. Ik heb de namen van al je kinderen nodig.’
“Dit is mijn oudste – hij is Terry.”
"Oké, en wie is de volgende?"
‘Nou, deze is ook Terry.’
De maatschappelijk werkster trekt een wenkbrauw op, maar gaat verder. Eén voor één, via de oudste vier, allemaal jongens, allemaal Terry genaamd.
Dan maakt ze kennis met het oudste meisje, genaamd Terri.
‘Oké,’ zegt de maatschappelijk werker, ‘ik zie hier een patroon. Heten ze allemaal Terri?”
Hun moeder antwoordde: ‘Ja, dat maakt het makkelijker. Als het tijd is om ze uit bed te halen en zich klaar te maken voor school, roep ik “Terry!”, en als het tijd is voor het avondeten, roep ik gewoon “Terry!”, en ze komen allemaal aanrennen.
En als ik het jongetje dat de straat op rent moet tegenhouden, roep ik gewoon Terry en ze stoppen allemaal. Het is het slimste idee dat ik ooit heb gehad om ze allemaal Terry te noemen.’
De maatschappelijk werker denkt hier even over na, fronst dan haar voorhoofd en zegt voorzichtig: ‘Maar wat als je maar ÉÉN kind wilt laten komen, en niet de hele groep?’
“Ik noem ze bij hun achternaam.”
