Allerlei absurde moppen en grappen met de meest onmogelijke onderwerpen en punchlines. Een beetje absurde humor is altijd meegenomen. Even ons brein voor de gek houden doet deugd, want te voorspelbare moppen zijn op de duur ook maar een beetje saai. Humor zit ook in verrassing en het onverwachte. Dus train je brein en geniet van deze super leuke maar een beetje absurde moppen.
Er zit een man aan de bar in een café. Plots komt er een paard binnen gerend dat op een barkruk springt.
"Mag ik snel een limonade?" vraagt het paard.
De barman schenkt een limonade in en geeft het aan het paard. De man aan de bar is met stomheid geslagen en vraagt aan de barman of dit een normale situatie is.
"Nee," zegt de barman, "normaal drinkt hij appelsap..."
Twee bananen liggen in bed, zegt de één tegen de andere: "Ga toch eens recht liggen."
Twee stronten gaan een bank overvallen. Komt er een diarree aan: "Wat gaan jullie doen?". De stronten: "Een bank overvallen". Diarree: "Mag ik mee doen?". Stronten: "Nee, daar ben jij te slap voor!".
Twee zakken cement staan wat te praten als het plots begint te regenen. "Oh nee, regen!" panikeert de ene. "Ah, da's niet erg," zegt de andere, "daar word je hard van...!"
Ik heb ooit per ongeluk lijm in de cornflakes van mijn zoon gedaan.
Hij heeft nooit meer met me gepraat.
Een beursmakelaar werd ziek op de handelsvloer en werd half bewusteloos naar het ziekenhuis gebracht. Bij de triage nam de verpleegster zijn vitale gegevens af en verklaarde luid dat zijn temperatuur 110 was.
“Verkopen als het 111 is!” zei hij luidkeels vanop zijn bed!
Een zestienjarige jongen kwam thuis met een gloednieuwe Ford F150.
Zijn ouders kijken naar de auto en vragen: “Waar heb je die dure wagen vandaan?!”
“Ik heb hem vandaag gekocht”, zegt hij.
“Met welk geld?” zegt zijn moeder. Ze wisten wat een nieuwe F150 kostte.
‘Nou’, zegt hij, ‘deze kostte me maar vijftien dollar.’
De vader kijkt hem aan alsof hij gek is. ‘Wie zou zo’n auto voor vijftien dollar verkopen?’ hij zegt.
“Het was de dame verderop in de straat”, zegt de jongen. ‘Ik weet haar naam niet, ze zijn er net komen wonen. Ze zag me voorbijrijden op mijn fiets en vroeg me of ik haar F150 wilde kopen voor vijftien dollar.’
"Jeetje!" zegt de moeder. ‘Misschien is ze geestelijk ziek of heeft ze iets aan de ziekte van Alzheimer. John, je kunt beter gaan kijken wat er aan de hand is.
Dus loopt de vader van de jongen de straat op naar het huis waar de dame woont en vindt haar rustig in de tuin terwijl ze bloemen aan het planten is.
Hij stelt zichzelf voor als de vader van de jongen aan wie ze voor vijftien dollar een nieuwe Ford F150-truck heeft verkocht en vraagt waarom ze dat deed.
‘Nou’, zegt ze, ‘twee dagen geleden vertrok mijn man op zakenreis. Gisteren kreeg ik een telefoontje van zijn baas en hoorde dat hij echt met zijn secretaresse naar Hawaï was gevlucht en niet van plan is terug te komen.
‘O mijn god, het spijt me zo,’ zegt de vader. ‘Maar wat heeft dat met mijn zoon en jouw vrachtwagen te maken?’
“Nou, vanochtend belde hij en vertelde me dat hij was gestrand omdat hij was beroofd van zijn portemonnee met al zijn creditcards en contant geld. Hij zei dat ik zijn nieuwe F150 moest verkopen en hem het geld moest sturen. Dus ik deed."
Een vrouw loopt het kantoor van de maatschappelijk werker binnen, gevolgd door vijftien kinderen.
"WAUW!" roept de maatschappelijk werker: “Zijn ze ALLEMAAL van jou?”
‘Ja, ze zijn allemaal van mij,’ zucht de zenuwachtige moeder, nadat ze die vraag al duizend keer eerder heeft gehoord.
Ze zegt: ‘Ga zitten, Terry.’ Alle kinderen haasten zich om een zitplaats te vinden.
“Nou”, zegt de maatschappelijk werker, “dan moet je hier zijn om je aan te melden. Ik heb de namen van al je kinderen nodig.’
“Dit is mijn oudste – hij is Terry.”
"Oké, en wie is de volgende?"
‘Nou, deze is ook Terry.’
De maatschappelijk werkster trekt een wenkbrauw op, maar gaat verder. Eén voor één, via de oudste vier, allemaal jongens, allemaal Terry genaamd.
Dan maakt ze kennis met het oudste meisje, genaamd Terri.
‘Oké,’ zegt de maatschappelijk werker, ‘ik zie hier een patroon. Heten ze allemaal Terri?”
Hun moeder antwoordde: ‘Ja, dat maakt het makkelijker. Als het tijd is om ze uit bed te halen en zich klaar te maken voor school, roep ik “Terry!”, en als het tijd is voor het avondeten, roep ik gewoon “Terry!”, en ze komen allemaal aanrennen.
En als ik het jongetje dat de straat op rent moet tegenhouden, roep ik gewoon Terry en ze stoppen allemaal. Het is het slimste idee dat ik ooit heb gehad om ze allemaal Terry te noemen.’
De maatschappelijk werker denkt hier even over na, fronst dan haar voorhoofd en zegt voorzichtig: ‘Maar wat als je maar ÉÉN kind wilt laten komen, en niet de hele groep?’
“Ik noem ze bij hun achternaam.”