Adolf (jaja den echte) komt aankloppen bij de poort van Sint Pieter.
"Dag zenne," zegt den hemelpoortbewaker: "Wat is uwe naam?" Waarop Adlof onmiddellijk zijn hielen tegen elkaar klopt en met uitgestreken hand roep: "Hilter men beste, Adlof Hilter."
Sint Pieter opent zijn groot boek der toegelatenen en ziet op de eerste pagina Dolfke zijne naam staan, met daaronder de reden van weigering.
"Och mijn joenge", zegt de heilige man, "gij moogt er niet in."
" Weet ge dat door uw gedoe op aarde wij hier vandaag overvol zitten."
"Doeme," zegt den Dolf en terwijl hij door zijn snor wrijft gooit hij zijn bles achterover en zegt tegen den buitenwipper: "Luiter eens goe. Ik heb in den grote oorlog veel kruizen (lees -> hakenkruizen) weggeven maar heb er nog enkele overgehouden. Zeg tegen uwe baas dat als ik binnenmag hij er ook zo een krijgt."
Tja, denk den Piet, dat moet ik aan Jezus gaan vragen en laat Adolf in de wachtkamer plaatsnemen .
Na een tijdje tussen de wolken te hebben gezworven komt Sint Pieter Jezus tegen.
"Zeg patron," zegt Pieter, "moet ge eens luisteren. Staat Adolf hier aan te kloppen, hij zou in principe niet binnenmogen maar als ge een oogske dichttoe krijgt ge van hem zo'n kruis zoals in de oorlog."
Verdoeme, denk Jezus, dat zou een schoon stuk zijn om mijn verzameling mee aan te vullen. Maar onze pa die'n is hier nog altijd den baas.
Dus Jezus naar God de Vader en tja dien mens die ziet en hoort alles, dus als Jezus de wolk van zijn werkkamer optrekt zegt Pa tegen zijne Zoon: "'k Weet het manneke, Adlof staat aan de poort, hij zou wel binnen willen maar mag eigelijk er niet in."
"Jaja," zegt Jezus met in zijn achterhoofd dat ijzeren kruis.
"En als hij binnen mag " -onderbreekt de Almachtige zijn zoons droom- "dan krijgt ge van hem zo'n ijzeren kruis."
Waarop Jezus met water in de mond: "Jaja Pa"
En God de Vader weer: "Wel deju, 2000 jaar geleden heb ik U een houten kruis gegeven, daar zijt ge drie keer mee op uwen bek gegaan, wa wilt ge nu dan met een ijzeren bewijzen?"