lerares

Jantje gaat s'morgens naar school en heeft van zijn moeder lunch en een mooie blinkende rode appel meegekregen.
Op school aangekomen legt Jantje de appel op zijn tafeltje.
De Juffrouw ziet de appel liggen en zegt tegen jantje: "Jantje denk eraan in de klas wordt niet gegeten."
Om 10.00 uur het zonnetje schijnt lekker en het is lekker warm in de klas en de appel ligt Jantje toe te blinken. Jantje loopt het water uit zijn mond. De Juf staat met de rug naar de klas iets op het bord te schrijven en Jantje denkt: "Ik neem snel een hapje van de appel." Net als hij de appel wil pakken kijkt de juf om en zegt : "Jantje denk eraan, ik neem je de appel af als je erin bijt."
Shit betrapt denkt Jantje.
Intussen 11.00 uur en de Juf is druk bezig en staat met de rug naar de klas.
Jantje kan zich niet mee rinhouden en pakt de appel draait zich om en wil er net in bijten.
Plots staat de Juf naast hem en grijpt de appel uit zijn hand en zegt: "Jantje hier met de appel die is nu van mij."
Heel de klas lacht hem uit. Jantje is furieus, maar ja wat te doen.
De Juf legt de appel op haar lessenaar midden in het zonnetje zodat iedereen hem kan zien en gaat verder met de les.
Jantje baalt als een stier.
Als de middagpauze om 12.15 uur begint loopt Jantje met lood in de schoenen naar de Juf.
Hij vraagt : "Juf mag ik de appel terug hebben? "
De Juf zegt: "Jantje, als je goed hebt opgelet in de les dan kun je voor mij een goede Nederlandse zin formuleren met daarin 4 fruitnamen, dan krijg je de appel terug."
Jantje denkt diep na en zegt dan tegen de Juf:
"Juffrouw als U mij die appel niet terug geeft, dan peer ik U er eentje onder Uw pruim zodat U 7 dagen bananen schijt."
Precies 4 fruitnamen en nu had ik graag mijn appel terug ............
Heel de klas lacht........

Een kleine jongen had problemen met het aantrekken van zijn laarsjes, bijgevolg knielde de juf en hielp hem.

Met trekken en sleuren lukte het haar, eerst de ene en daarna ook de andere.

Toen zei die kleine "die botten zitten aan de verkeerde voet". De kinderjuf slikte haar opkomende ergernis maar in en ze keek vol ongeloof naar de voeten van het kind.

Maar hij had gelijk, links en rechts was verwisselt.

Het was voor de juf al even moeilijk om de laarsjes weer van de voetjes te trekken,als het was om ze weer terug aan te doen,en ditmaal aan de goede voet.

Ondanks alles lukte het haar om haar ergernis in te slikken.
Als al het werk gedaan was zij de kleine "dat zijn mijn bottekes nie".
Bij de juf kwam nu toch wel een beetje woede naar boven,en ze moest op haar tong bijten om die kleine niet uit te maken voor het lelijkste van de straat!

Ze zei alleen maar:"en waarom zegde gij da nu pas?"

Zich aan het noodlot onderwerpend, begon zij opnieuw aan de laarsjes te trekken en te sleuren tot ze weer van zij voetjes waren.

En de kleine begon het uit te leggen:"dat zijn de bottekes van mijn broer, maar ons ma heeft gezegd dat ik die vandaag moest aandoen omdat het zo koud is."

Op dat moment wist ze niet meer of ze stillekens moest wenen of op hem moest brullen.
Ze nam maar weer al haar moed bijeen, en ze en ze trok en sleurde tot zijn bottekes weer aan voetjes zaten.

klaar!

Dan vroeg zij gans opgelucht aan de kleine jongen:"okay,en waar zijn uw handschoenen?"

Waarop hij antwoordt: "die heb ik vanvoor in mijn bottekes gestoken!!!"