Twee zwervers slenteren samen door het stadspark.
Bij een bankje houden ze halt en gaan zitten.
Eé van de twee haalt 20 eurocent uit zijn zakken en legt het naast hem op de bank.
Nu en dan kijkt hij er even naar en daarna zit hij met een grote glimlach fier om zich heen te kijken.
De ander merkt het vreemde gedrag op en vraagt: "Waarom doe je dat?"
Hij antwoordt: "Ach, weet je, het is zo'n fijn gevoel te weten dat je wat geld op de bank hebt..."
'Hoe vaak moet ik je nog vertellen dat je 's morgens op tijd moet zijn, Jantje?'
'Nog dertien keer, meester!'
'Hoezo nog dertien keer?'
'Omdat we dan vakantie hebben, meester!'
'Waarom komen kuikens uit eieren?'
vraagt de juf aan de kinderen.
Een leerling steekt zijn vinger in de lucht: ' Ik denk omdat ze bang zijn dat ze meegekookt worden!'
Een oudere, moe lijkende hond liep mijn tuin in. Aan hoe hij eruit zag, kon ik zien dat hij goed verzorgd was en waarschijnlijk dus een liefhebbend thuis had. Hij kwam op z'n gemakje naar me toe en ik gaf hem een paar klopjes op zijn kop; daarna volgende hij me mijn huis in, liep langzaam naar de hal, krulde zich op in de hoek en viel in slaap. Een uur later liep hij naar de deur en ik liet hem eruit.
De volgende dag was hij er weer, groette me in de tuin, liep naar binnen, zocht zijn plekje in de hal en sliep er weer een uurtje.
Op deze manier verliep het een paar weken. Nieuwsgierig geworden klemde ik een briefje aan zijn halsband:
"Ik wil graag weten wie de eigenaar is van deze mooie, lieve hond en of u zich ervan bewust bent dat uw hond haast elke middag naar mijn huis komt om te slapen."
De volgende dag arriveerde de hond voor zijn dutje, met een ander briefje aan zijn halsband:
"Hij woont in een huis met 6 kinderen, waarvan 2 jonger zijn dan 3 jaar. Hij probeert zijn slaap in te halen. Mag ik morgen met hem meekomen?"
Twee kleine kinderen zitten in de wachtkamer van het hospitaal.
De eerste zegt: "Mijn amandelen moeten eruit, ik ben een beetje zenuwachtig."
De tweede antwoordt: "Nergens voor nodig, de mijne werden uitgehaald toen ik vier was. Je wordt helemaal verdoofd en als je weer wakker wordt krijg je veel pudding en ijsjes. Fluitje van een cent!"
De eerste is gerustgesteld en vraagt de tweede waarvoor hij in het ziekenhuis is.
"Besnijdenis." is het antwoord.
"Oeioeioei," zucht de eerste, "ik had mijn besnijdenis bij de geboorte, ik heb zeker een jaar niet kunnen stappen!"