Een Duitser komt bij een oud kasteeltje en vraagt om een slaapplaats voor de nacht. De kasteeleigenaar zegt dat dat wel kan, maar dat er maar één kamer is waar hij kan slapen, en dat het daar spookt. De Duitser zegt dat ‘ie toch de kamer neemt. Die nacht wil de Duitser gaan slapen en als het licht uit is hoort hij: “Ik pak je beet en ik eet je op, ik pak je beet en ik eet je op, ik pak je beet en ik eet je op”. De Duitser schrikt daar zo van dat ‘ie snel zijn spullen pakt en zonder te betalen wegrent. De volgende dag komt er een Belg bij het kasteel en hij vraagt ook om een kamer. Hij krijgt hetzelfde verhaal te horen als de Duitser: één kamer waar het spookt. De Belg is stoer en vindt het niet erg, dus hij wil daar wel een nachtje blijven. Die nacht gebeurt weer hetzelfde: “Ik pak je beet en ik eet je op, ik pak je beet en ik eet je op, ik pak je beet en ik eet je op”. Van schrik rent de Belg zonder zijn spullen naar buiten zonder ooit nog terug te komen. De volgende dag komt een Nederlander bij het kasteeltje aan, hij wil ook één nacht blijven slapen. Hij hoort ook het verhaal van de kasteeleigenaar aan en na een beetje twijfelen besluit hij om te blijven. Als hij het licht uit heeft gedaan hoort hij het ook: “Ik pak je beet en ik eet je op”. De Nederlander stapt uit bed en loopt naar de kast waar het geluid vandaan komt. Dan trekt hij heel langzaam de kastdeur open en daar ziet hij een kabouter staan die ijverig uit zijn neus staat te eten en daarbij zegt: “Ik pak je beet en ik eet je op”.
