Hugo Broos stuurt de Anderlecht-scouts de hele wereld rond om uit te kijken naar een opvolger voor De Bilde. Eentje die Anderlecht eindelijk weer eens aan de landstitel kan helpen. Eén van die scouts informeert Hugo dat er in Irak een heel getalenteerd spelertje rondloopt. Broos vliegt naar Irak, raakt onder de indruk van het ventje en regelt zijn overgang naar het Vandenstockstadion.
Twee weken later staat Anderlecht in eigen huis met 4-0 achter tegen Lokeren en er staan nog maar 20 minuten op de klok. Broos knikt naar het Irakeesje en brengt hem in voor Mornar. Het ventje is een regelrechte sensatie en scoort 5 keer ! De fans zijn verrukt, de clubleiding is lyrisch en de sportpers prijst de nieuwe ster de hemel in.
Als hij eindelijk van het veld is, rent hij naar de telefoon om zijn moeder te vertellen over zijn eerste optreden bij de 'paarsen'. "Hoi mam, raad eens ?," zegt hij. "Ik mocht vandaag 20 minuten meespelen, we stonden met 4-0 achter, ik scoorde 5 keer en we wonnen. Iedereen hier houdt van me : de fans, de spelers, de media..."
"Fantastisch," zegt moeder. "Ik zal je over onze dag vertellen. Je vader is op straat neergestoken, je zus en ik zijn verkracht en mishandeld en je broer heeft zich aangesloten bij een bende straatrovers. Terwijl jij het zo naar je zin had !"
De jonge voetballer is erg geschrokken. "Ja, wat moet ik zeggen, mam ? Het spijt me..." "Het spijt me, het spijt me ?," zegt zijn moeder. "Het is verdomme jouw schuld dat we naar Brussel zijn verhuisd !"